Mealler

Diriliş Gününe and içerim.[1]

Sürekli özeleştiride bulunan kişiye and içerim.

İnsan, kemiklerini bir araya toplayamayız mı sanıyor?

Evet; parmak uçlarını bile düzenlemeye gücümüz yeter.[1]

Doğrusu, insan her şeyin önüne sergilenmesini ister.

"Diriliş Günü ne zaman?" diye sorar.

Gözün kamaştığı,

Ayın tutulduğu,

Ve güneş ile ay bir araya toplandığı zaman,

O gün insanoğlu, "Kaçacak yer nerede?" der.

Hayır, bir sığınak yok.

O gün son durak Efendinin huzurudur.

O gün insana, yapıp yapmadığı her şey haber verilir.

Doğrusu, insan kendi kendisine tanıktır.

Birtakım özürler ortaya atsa da...

Onu aceleye getirip dilini oynatma.[1]

Onu toplamak da okutmak da bize düşer.

Biz onu okuduğumuz zaman, onun okunuşunu izle.

Sonra, onu açıklamak da bizim görevimizdir.

Ne var ki, siz geçici (dünyayı) seviyorsunuz.

Ahireti ise önemsemiyorsunuz.

O gün bazı yüzler parlar.

Efendisine bakar.

O gün bazı yüzler de vardır ki asıktır.

Belkemiğinin kırılacağının endişesi içindedir.

Doğrusu, (nefis) boğaza dayandığı,

Ve, "Çare bulan var mı?" dendiği zaman.

Bunun artık o ayrılık zamanı olduğunu anlar.

Bacakları birbirine dolaşmıştır.

O gün sevk Efendine doğrudur.

O ne doğruladı, ne de destekledi;[1]

Fakat yalanladı ve yüz çevirdi.

Sonra çalım satarak ailesine gitti.

Sen bunu haketmişsin.

Gerçekten sen bunu haketmiş bulunuyorsun.

İnsan, başıboş bırakılacağını mı sanıyor?

Dökülen meniden bir sperm değil miydi?

Ve bir embriyoya dönüştükten sonra O yaratıp biçim verdi.

Ve ondan erkek ve dişi olmak üzere iki çift yarattı.

Bunları yapanın ölüleri diriltmeye gücü yetmez mi?